Op een dag is het dan zover: u bent senior. Iedereen hoopt dit op een dag van zichzelf te kunnen zeggen. En toch is niet iedereen blij om als senior, of nog erger ‘oudere’, gezien te worden. Zoals een bekende cabaretier zei: ‘Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn’.
Deze haat-liefde verhouding met het ouder worden maakt dat senioren bij de voorbereiding op het ouder worden op 2 gedachten blijven hinken: aan de ene kant wil men goed voorbereid zijn op de oude dag, aan de andere kant onderneemt men lang niet altijd concreet actie. Een voorbeeld hiervan is het langer thuis blijven wonen. Uit recent onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen* blijkt dat het merendeel van de ouderen lijkt te beseffen dat het wenselijk of zelfs noodzakelijk is om over de toekomstige woonsituatie na te denken. Aan de andere kant blijkt echter uit datzelfde onderzoek dat dit besef zich niet per se vertaalt in de beslissing om daadwerkelijk actie te ondernemen. Hoe komt dat nou?
Deze laatste vraag heb ik mezelf de laatste tijd veelvuldig gesteld. Hoe kan het zo zijn dat mensen weten dat iets goed is om te doen, om het vervolgens niet te doen? Als huis-tuin-en-keuken-psycholoog ben ik eerst maar eens bij mezelf begonnen: herken ik dit fenomeen? Ja, ik herken het. Ik heb een tijd rondgelopen met pijn aan mijn schouder en ik wist dat ik hulp moest zoeken. Toch deed ik het niet. Toen ik uiteindelijk toch een afspraak maakte met een fysiotherapeut, was ik tevreden met die stap en vroeg ik me af waarom ik het niet gewoon eerder had gedaan. Stel nu dat mijn buurman fysiotherapeut was geweest, had ik dan eerder een afspraak gemaakt? Ja! Mijn conclusie: mensen gaan sneller tot actie over als de oplossing naderbij wordt gebracht.
Terug naar het langer thuis blijven wonen. Als we weten dat mensen eerder tot actie overgaan als we de oplossing wat dichterbij brengen, wat kunnen we dan doen met het probleem dat mensen wel beseffen dat ze actie moeten ondernemen op het gebied van langer thuis blijven wonen, maar dit vervolgens niet doen? ‘Aanpassingen hebben een stigmatiserende werking’, zegt hetzelfde onderzoek van de RuG. Aha, vandaar dat het niet zo vlot. Zou ik een badkamer met allerlei beugels en verhoogd toilet willen, terwijl ik me op en top gezond voel? Nee, natuurlijk niet. Maar wat kunnen we dan wel doen? Hoe kunnen we de drempel verlagen?
Stel nu dat elke senior een gids in zijn kast had liggen, waarin de mogelijkheden en kosten van aanpassingen van zijn eigen woning op een rij zouden staan? Zo’n gids maakt het mogelijk om een goede inschatting te maken van de impact van het op termijn aanpassen van de woning. Als er dan ook nog 1 contactpersoon is die ze hoeven te bellen als de aanpassingen moeten worden gerealiseerd, dan zijn we toch rond? Geen onnodige aanpassingen, wel voorbereid op de toekomst. Dat is de basis geweest voor het bouwen van mijn bedrijf.
Omdat ouder worden een voorrecht is.
Geef een reactie